Podzielę się z Wami krótką historią, która mi się ostatnio przydarzyła. Na konsultację psychologiczną zapisała się nowa pacjentka. Gdy tylko weszła do gabinetu pełna energii od razu zaczęła mówić – dziękuję za to, co Pani robi w obszarze profilaktyki. Przyznam szczerze, że byłam zaskoczona tymi miłymi słowami, a jednocześnie zastanawiałam się – o co tu chodzi? Przecież tylko wykonuję swoją pracę i daleko mi do robienia rzeczy nadzwyczajnych. Chcąc dowiedzieć się czegoś więcej, wskazałam Pani Annie krzesło i zapytałam – Co Panią do mnie sprowadza i czym zdążyłam się tak bardzo zasłużyć?

ANIA

Moja nowa pacjentka zaczęła opowiadać swoją historię – Pani Adrianno, dzięki temu, że zupełnym przypadkiem natrafiłam na Pani bloga oraz dzięki dobrym radom koleżanek, jestem tu i możemy rozmawiać! Pomyślałam sobie – nieźle się zaczyna, ale nawet nie miałam szansy, żeby się wtrącić, bo kobieta żwawo kontynuowała – Moja bliska koleżanka niestety niedawno zachorowała na raka piersi. Ta informacja mną wstrząsnęła, nie mogłam sobie z tym poradzić. Ciągle zadawałam sobie pytanie – jak to jest możliwe? Strach zmobilizował mnie do działania i postanowiłam, że wkrótce zrobię wszystkie możliwe badania, by sprawdzić czy jestem zdrowa. A właściwie chciałam sobie tylko potwierdzić – że na pewno jestem zdrowa!

Moje dbanie o zdrowie zaczęłam od znalezienia praktycznych informacji na temat profilaktyki, zwracając się z przeróżnymi pytaniami do tzw. Dr Google. Moje poszukiwania informacji w internecie sprawiły, że natknęłam się m.in na Panią oraz na bloga Braster – zaciekawiona zaczęłam czytać.

30-latki nie chorują, prawda?

Miała Pani rację – rzeczywiście do tamtego momentu uważałam się za jedną z tych osób, których temat choroby nie dotyczy. Młoda kobieta, po 30-ce, która czuje się wyśmienicie. Zakładałam, że do lekarza nie warto chodzić, poza tym skrycie bałam się, że jak w końcu pójdę do specjalisty, to może coś znajdzie. Bałam się, bardzo się bałam, a jednocześnie wciąż wmawiałam sobie – jestem za młoda na raka!

Mijał czas. Praca, obowiązki zajmowały mi głowę i skutecznie odsuwały terminy konsultacji.

Z okazji otwarcia nowej restauracji spotkałam się na kolację z koleżankami. Szybko zeszłyśmy na „babskie” tematy. Zaczęłam dopytywać, do którego ginekologa chodzą, co jaki czas robią badania i czy wykonują samobadanie piersi? Jak się okazało, tylko jedna z nas siedzących przy stole była w stanie odpowiedzieć na wszystkie pytania z rzetelną wiedzą. Przy okazji tej rozmowy, uświadomiłam sobie, że mój ulubiony lekarz ginekolog, do którego chodzę od lat, nigdy nie zbadał moich piersi. Nie pokazał również, na czym polega samobadanie piersi, jak się je wykonuje i kiedy.

Mój lekarz – ginekolog

To był kolejny impuls. Pomyślałam sobie, że już dłużej nie mogę odwlekać badań. Pora o siebie zadbać – zrobię to, zbadam się! Przyznam, że czułam się okropnie, idąc do zupełnie innego lekarza. Czułam się tak, jakbym zdradzała bliską osobę, ale przecież tu chodzi o moje zdrowie i komfort psychiczny. Lekarz zebrał ode mnie szczegółowy wywiad i pierwszy raz ktoś zbadał moje piersi! Dodatkowo dostałam pełną instrukcję, kiedy i jak należy badać piersi. Od tamtej pory zaczęłam regularnie wykonywać badania.

Nie po to się badałam, żeby mi TO wyszło?

Niecały rok później, podczas rutynowej wizyty u ginekologa, lekarz podczas badania piersi wyczuwa zgrubienie w piersi. Szybko zostałam pokierowana na pogłębioną diagnostykę. Niestety, okazało się, że to niewielkie zgrubienie to rak piersi. Byłam wściekła!!! Przyszła mi do głowy idiotyczna myśl – Nie po to się badałam, żeby mi TO wyszło! Dopiero w trakcie leczenia zrozumiałam, jakie głupie towarzyszyły mi myśli, bo regularne badania uratowały mi życie!

Dziękuję

Od samego początku zajął się mną profesjonalny zespół lekarzy i specjalistów. Najpierw operacja a później chemia. Teraz mija mój trzeci rok bez raka, a ja czuję się dobrze! Miałam dużo szczęścia, że spotkałam tak dużo wspaniałych ludzi w czasie całego procesu leczenia. Długo minęło zanim nauczyłam się o tym wszystkim mówić na głos. Teraz jestem tu i tak właściwie to chciałam podzielić się swoją historią, a przy okazji serdecznie podziękować. Moim koleżankom oraz Pani. Przeczytanie jednego z wpisów na bloga zachęciło mnie do zrobienia pierwszego kroku naprzód i poświęcenia trochę uwagi i czasu dla własnego ciała. Dzięki temu mój „skorupiak” został wykryty bardzo wcześnie, a to znacząco zwiększyło moje szanse na powrót do zdrowia.

Nie ukrywam, że wzruszyłam się, gdy usłyszałam te wszystkie miłe słowa. Zawsze odczuwałam wielką radość z pracy z ludźmi, szerząc idee zdrowego stylu życia czy edukując z zakresu profilaktyki. Gdy otrzymuję taką informację zwrotną, to moje szczęście rośnie dwukrotnie. Dla takich chwil będę apelować jeszcze wiele razy: Dbajmy o siebie, Badajmy się! Nie bójmy się zmienić lekarza, jak coś nam nie odpowiada. Życie jest tylko jedno!

Bardzo się cieszę, że ten blog ma taką wartość i dziękuję Pani Ani za szczerość oraz pozwolenie na podzielenie się z Wami tą historią. Dziewczyny dzielcie się między sobą swoimi doświadczeniami, to naprawdę może komuś uratować życie!